Het komt goed!

Wantrouwend en duidelijk met tegenzin kwam hij met zijn ouders binnen. 16 jaar, lang, dun en slungelig. Prachtige diepblauwe ogen waaruit angst en boosheid spraken. Ogen die herhaaldelijk verdwenen achter lange, blonde lokken, die hij steeds uit zijn gezicht veegde. Hij moest mee naar het intakegesprek. Het ging niet goed op school. Dat vonden zijn ouders, maar volgens hem was dat overdreven en kwam het allemaal wel goed.

Hij was ‘anders’, dat wist hij zelf donders goed. En op deze school snapten ze hem gewoon niet. Dachten ze dat hij het meende als hij zei dat hij de school in de fik zou steken. Sukkels, ze snapten toch wel dat hij dat nooit zou doen en dat het een geintje was?

En ja, huiswerk maken, dat deed hij niet. Al die onzinnige vragen, zonde van zijn tijd. Hij wilde dolgraag tekenen, maar dat had hij bij de overgang naar dit schooljaar te laat aangevraagd omdat hij dacht dat zijn mentor dat zou doen. Het kon niet meer aangepast worden. Hij was boos en best wel terecht. Zijn schriften stonden vol prachtige, gedetailleerde tekeningen. Hij had absoluut talent.

Hij begon met begeleiding nadat hij de eerste 2 keer onverrichter zake boos naar huis was gegaan. Hij zou opgevangen worden, was hem beloofd, maar omdat hij niet had verteld hoe laat hij zou komen, stond er niemand die hem de weg door de school kon wijzen. En vragen aan toevallige ouders of kinderen, dat deed hij niet.

Eenmaal gestart keek hij nog een lange tijd de kat uit de boom. Langzamerhand ontdooide hij, ontstonden er serieuze gesprekken en liet hij zich helpen met zijn huiswerk, ook lang nadat hij van school was gegaan. De situatie was daar intussen onhoudbaar geworden.

We leerden hoe we hem het beste konden benaderen, direct en zonder al te veel keuzes. Hij werd vrijer, lachte vaker en zijn ogen straalden geen angst en boosheid meer uit. Hij voelde zich duidelijk op zijn gemak. Zijn cijfers werden steeds beter. In zijn wekelijkse planning bouwden we ruimte in voor tekenen. Hij zou een portfolio gaan aanleggen.

Zijn ouders vonden een nieuwe school, kleinschalig en met deskundigheid op het gebied van zijn ‘anders’ zijn.

Terwijl hij voor de laatste keer het klaslokaal uitliep, zwaaide hij nog even en wenste ons met een verlegen glimlach een goed nieuw jaar. Gezien zijn ‘anders’ zijn, een bijzonder en kostbaar moment.

Het kwam goed, zoals hij zelf al zei …